Geçen sene Facebook’taki bir gönderi hızla yayıldı. Gönderi, anlaması çok kolay ancak kazanması çok zor olan bir şey hakkındaydı, ‘şükür etmek’. Birçoğumuz ihtiyacımız olandan daha fazlasına sahip olsak da daha fazla varlık sahibi olmak için kendimizi zorlarız. Bazen durup düşünmek ve kendimize ‘Elimizdekilere neden şükretmiyoruz acaba?‘ diye sormalıyız. Hatırlaması kolay olmasa da hayat bize şükretmemiz gerektiğini değişik şekillerde gösteriyor. Gösterme şekli ise hiç beklemediğimiz anlarda hiç beklemediğimiz olaylarla gerçekleşiyor.
Bir gün maddi durumu çok iyi olan bir baba oğluna yoksul olmanın nasıl bir şey olduğunu öğretmek için onu küçük bir köye götürdü. Küçük bir çiftlik evinde birkaç gün durduktan sonra çocuk yoksul olmak hakkında fikir edindi.
Yolculuklarından dönerken baba oğluna ‘Yolculuğumuz nasıl geçti sence?’ diye sordu. Oğlu ise ‘Çok güzeldi, baba’ diye cevap verdi. Baba tekrar ‘Yoksulluğun nasıl bir şey olduğunu anladın mı?’ diye sordu. Çocuk ise ‘Kesinlikle’ diye cevap verdi.
Baba, ‘Yolculuğumuzdan ne ders çıkardın?’ diye sordu. Çocuk da, ‘Bizim bir onlarınsa dört köpeği vardı. Bahçemizin ortasında küçük bir havuzumuz varken onların ucu bucağı olmayan ırmakları var. Bizim bahçemizde gece lambalarımız varken onların yıldızları var. Verandamız bahçemizin küçük bir kısmını kaplarken onların sonsuz bahçeleri var.
Bizim evimizin sınırları küçükken onların tarlalarının ucu bucağı yok. Ama onlar başkalarına hizmet ederken, bize hizmet eden çalışanlarımız var.
Biz marketten yiyecek satın alırken onlar kendi yiyeceklerini yetiştiriyorlar. Evimizin duvarları bizi korurken onları arkadaşları koruyor.’ dedi.
Babanın dili tutuldu ve ağlamaklı oldu. Oğlu da son olarak, ‘Aslında bizim ne kadar yoksul olduğumuzu anladım’ dedi.
Çocuğun önemli noktalara değindiğini düşünüyorsanız yazıyı paylaşın.
