Maalesef kırılması en zor olan şeylerden biri ön yargılarımız ve üzücü bir şekilde hepimiz ön yargılara sahibiz. İnsanların neler yaşadığını veya nelerle uğraştığını bilmeden yargılarda bulunabiliyoruz.
Az sonra okuyacaklarınız da bununla alakalı.
Her şey bir cerrahın operasyona birkaç dakika geç kalmasıyla başlıyor.
Bir cerrah çok acil olan bir operasyona telefon edilerek çağrılır. Cerrah apar topar hastaneye koşar. Operasyon odasının hemen önünde operasyon gerçekleştireceği çocuğun babasını görür.
Baba, “Nerede kaldınız? Oğlumun hayatının tehlikede olduğunu bilmiyor musunuz? Görev sorumluluğu denen şeyden haberdar mısınız?” der.
Doktor gülümser ve “Çok özür dilerim. Hastanede değildim. Çağrılır çağrılmaz hemen buraya koştum. Sakin olursanız ben de işimi yapacağım” der.
Baba, “Sakin olmak mı? Sizin oğlunuz orada yatsa siz de sakin olur muydunuz? Doktoru beklerken oğlunuz ölse ne yapardınız?” der. Cerrah yeniden gülümser ve “Elimden gelenin en iyisini yapacağım. Siz sakince bekleyip dua edin” der.
Baba bu sefer de “Tuzunuz kuruyken tavsiye vermek kolay tabii” der.
Cerrah operasyondan gülümseyerek çıkar ve “Tanrı’ya şükür oğlunuz kurtuldu!” der.
Babanın soru sormasını beklemeden, “Sorularınız varsa hemşireye sorun” deyip apar topar hastaneden ayrılır.
Baba, cerrah gittikten saniyeler sonra kendi kendine, “Kendini beğenmiş adam! Oğlumun durumunu sormamı beklemeden kaçtı gitti!” der.
Hemşire babanın söylediklerini duyar ve gözyaşları içinde “Cerrahımızın oğlu dün trafik kazasında hayatını kaybetti. Operasyona çağırdığımızda cenaze törenine hazırlanıyordu. Şimdi de cenazeye yetişmek için hızlıca gitti” der.
Herkesin yaşanan olaydan çıkarması gereken bir şeyler var. İnsanları yargılamak son derece yanlış bir davranış.
Doktorlar, hemşireler ve diğer personeller her gün onlarca hayat kurtarmalarına rağmen gereken değeri göremiyorlar. Çoğu zaman uykularından ve ailelerinden ödün vererek çalışıyorlar.
Ders veren hikâyeyi paylaşmayı ihmal etmeyin.
