“Dünyanın en kötü annesiyim! Evet, en kötüsü!
Öğleden sonra çocukları bir tatlıcıya götürdüm. Çocuklar dondurma istediler ve numaramız gelene kadar 5 dakika bekledik. 17 yaşlarındaki genç garson kız, dondurmaları teker teker çocuklarıma verdi. Çocuklarımın hiçbiri garson kıza bakma tenezzülünde bile bulunmadı. Hiçbiri teşekkür etmedi. Ne kıza ne de bana. Ben de bekledim…
10’a kadar saydım. Garson kız bana doğru baktı. Tam o sırada çocuklarım dondurmalarıyla beraber tatlıcının kapısından çıktılar.
Çocuklarımın peşinden gittim. Sakince ellerindeki dondurmaları aldım. Şaşırmız ifadelerle bana doğru bakarlarken, dondurmaların hepsini çöpe attım.
Üçü de şaşkınlıklarını gizleyemedi. Bekledim. Sessizce. Sakince. Bir şeyler söylemek üzere olduğumu görünce, hepsi sustu.
Onlara, eğer bir gün şansları yaver giderse, tıpkı garson kız gibi çalışacaklarını söyledim. Çalışırlarken insanların onların gözlerine bakmasını umduğumu söyledim. Onları gerçek anlamda görmelerini ve gözlerine bakıp teşekkür ederiz demelerini umduğumu söyledim.
8 yaşında, 7 yaşında ve hatta 5 yaşında olsanız bile, bir gün geriye dönüp yaptığınız kötü davranışları düzeltmeniz mümkün olmayacak.
Bugün dünyanın en kötü annesiyim.”
Ne düşünüyorsunuz? Anne biraz fazla mı ileriye gitmiş? Yoksa çocuklara beş dakikalığına verdiği ders ileride çocukları daha iyi bireyler mi yapacak? Facebook’ta yorum yaparak konu hakkındaki yorumlarınızı bizlerle paylaşın. Tanıdığınız bütün ebeveynlerle hikayeyi paylaşmayı unutmayın.
