(Kasım ayının başında beş ve yedi yaşındaki iki oğlumla beraber markete gittik)
Kasiyer: (Çocuklarıma) Noel için heyecanlı mısınız?
7 Yaşındaki Oğlum: Biz Hristiyan değiliz ki! Biz Yahudi’yiz. Hanuka’yı kutluyoruz.
5 Yaşındaki Oğlum: Miyav!
Kasiyer: Benim için hepsi aynı. Bütün dinler aptalca.
(Kasiyer her zaman kaba biri olmuştu. Genelde ona cevap vermem. Beş yaşındaki oğlum sessizce miyavlamaya devam etti. Yedi yaşındaki oğlum da aldıklarımızı poşetliyordu. Ben de kredi kartımı cüzdanımdan çıkarıyordum)
Kasiyer: (5 yaşındaki oğluma) Meyve suyunu şimdi mi içeceksin yoksa poşete mi atacaksın?
(Oğlum ‘miyav’ şeklinde cevap verdi tekrardan)
Kasiyer: (Rahatsız edici bir ses tonuyla 5 yaşındaki oğluma) Çıkardığın miyavlama sesi sinir bozucu ve kabaca. Şunu yapmayı bırakmalısın.
(Bir an çok kızdım ve kelimeler boğazıma düğümlendi. Tam o sırada…)
7 Yaşındaki Oğlum: (Sakin bir ses tonuyla) Kardeşim otizmli ve henüz konuşamıyor. Hayvanları çok seviyor. Miyavlama sesi çıkardığında arkadaş canlısı olduğunu gösteriyor. Anneniz küçük çocuklara nasıl davranacağını size öğretmemiz galiba.
5 Yaşındaki Oğlum: Miyav!
Kasiyer: . . .
(Oğullarımla o gün gurur duydum!)
Çocuklar gerçekten de çok akıllılar. Bazen öyle davranıyorlar ki biz yetişkinlere ders veriyorlar. Aynı fikirdeyseniz paylaşın.