“İlkokulda herkes tarafından tanınan birisi değildim. Kitap okumaya severdim, biraz kiloluydum, gözlüklerim vardı ve notlarım iyiydi. Klasik bir ‘inek’ yani. Arkadaşlarım yok değildi. Ama sık sık bana ‘inek’ ve ‘şişko’ diyorlardı.
Bir gün sınıfta oturuyorduk. Bana kabadayılık taslayan kız da (Ona, Merve diyelim) tam karşımda oturuyordu. Merve, ayaklarını sertçe yere vuruyordu (Bahsettiğim hareket gergin insanların bacaklarını oynattıkları türden değil. Merve, bacaklarını yukarıya kaldırıp birden sertçe yere vuruyordu).
Yere Herkül gibi vura vura masanın üstünde duran gözlüğünü, ayaklarını vurduğu yerin hemen yanına düşürdü.
İyilik dolu bir kız olduğumdan Merve’ye, “Merve, DUR! AYAKLARINI VURDUĞUN YERE DİKKAT ET!” diye bağırdım.
Gözlüklerinin hemen yanında duran ayaklarını hemen durdurdu ve bana sertçe bir bakış atarak “Neden?” diye sordu.
Eğer adımını atarsa kendi gözlüklerini kıracağını söyleyebilirdim ama nedense söylemek istemedim. O gün de şans eseri gözlüğümü takmıyordum. Birden ona, “Gözlüklerime basacaksın” dedim.
Merve iyice hırslandı ve gözlüğe hızla bastı. Gözlüğün camı ve çerçevesi paramparça oldu.
Gözlüğün parçalanma sesini duyan Merve kırılan gözlüğü yerden almak için eğildi. Bana bakarak alay edercesine gülüyordu. Gözlüğü eline aldığında, gözlüğün kendisinin olduğunu anladı. Birdenbire bağırarak ağlamaya başladı ve öğretmene şikayet etmeye koştu.
Mükemmeldi.”
Eğer siz de kabadayılardan nefret ediyorsanız paylaşmayı ihmal etmeyin.