“Düşük gelirli bir ailenin çocuğuydum ve muhtemelen liseye giderken okulun en fakir çocuğu bendim. Annem ve babamın bana hediye alacak, yemeğe çıkartacak ya da özel kurslara verecek parası hiç olmadı. Öğle arası yemekhaneye gitmezdim. Ya aç kalırdım ya da gofret alarak karnımı doyururdum. Ama biliyordum ki annem ve babamın paraları olsa bana dünyaları verirlerdi. Yine biliyordum ki ellerinden gelse, ki gelemiyordu, bana en güzel yiyecekleri alır en kaliteli kıyafetleri giydirirlerdi.
Lisede okurken girdiğim işten ilk maaşımı aldığımda gizlice annemin cüzdanına 50 lira koydum. İhtiyacı olduğunu biliyordum. Ertesi gün, çalışırken annem aradı ve mola verince dışarı bir şeyler yemeye vaktim olup olmadığını sordu.
Dışarıda buluştuk. Annem, “Hesabı ben ödüyorum!” dedi ve suratında içten bir gülümsemeyle cüzdanından 50 lirayı çıkardı.
Bugüne dek anneme, cüzdanına parayı koyanın ben olduğumu asla söylemedim. Yaptığı şeyin beni ne kadar derinden etkilediğini bilmiyor. Parası olunca düşündüğü ilk kişi oğlu oldu.”
Anne ve oğlunun fedakârlığından etkilendiyseniz paylaşmayı unutmayın.