Çocuk bakım merkezinde çalışıyorum. Birkaç hafta önce anaokul öğrencileriyle baş başaydık. Sınıfta otizmli olduğunu sandığım bir çocuk vardı. Arkadaşları ona çok iyi davranıyorlardı. Sınıf halinde birbirlerini çok seviyorlardı.
Sınıfa yeni bir kız öğrenci katıldı. Kendinden güçsüz olanları ezmeyi seven türden küçük bir kız çocuğuydu.
Tenefüstü. Yeni gelen kız, otizmli erkek öğrenciyle uğraşmaya başladı (Otizmli çocuğa Greg diyelim). Greg’i takip ediyordu ve ona sürekli bir şeyler söyleyerek uğraşıyordu. Tenefüs bitince sınıfa girdik. Kızdan çocuğu rahat bırakmasını ve yerine oturmasını istedim. Ama arkamı döner dönmez aynı hareketlere tekrardan başlıyordu. Greg’in o sırada çok üzüldüğünü gördüm. Yaşadığı anksiyete her halinden belliydi.
Hemen yanına gidip sarıldım ve sakinleştirmeye çalıştım. Sonra tekrardan elindeki oyuncakla oynamaya başladı. Oyuncak bisikleti kullanmaya çalışan iki miniğe yardım etmek için arkamı dönmüştüm. Sonra bir baktım ki o kız çocuğu tekrar Greg’le uğraşmaya başlamış. Tam dayanamayıp bağıracakken olaya bir diğer küçük öğrenci dahil oldu (Ona Dave diyelim). Dave, Greg ile uğraşan kıza “Rahat bırak onu!” dedi. Daha sonra da kızı canını acıtmayacak ancak hoşlanmayacağı şekilde kızı itelemeye başladı.
Sonra, “Senden güçlü biri seninle uğraşınca iyi hissetmiyormuşsun değil mi?” dedi. Bunları söylemem etik olmasa da şimdiye dek gördüğüm en adaletli öğrenciydi. Başka bir çocuğa zarar verdiği için onu cezalandırabilirdim. Ancak ben olup biteni görmemiş gibi davrandım. Kıza hemen gidip masasına oturmasını söyledim.
Ertesi gün Dave’in yanına gidip onun arkadaşının değerini bilen çok iyi bir çocuk olduğunu söyledim. Bunu yaptığım için belki de dünyanın en kötü öğretmeniyim ancak Dave’in Greg’i koruması ve kıza muhteşem bir ders vermesi beni içten içe çok memnun etti.”
Akran zorbalığı karşısında herkesin dik durması ve sesini yükseltmesi için paylaşmayı unutmayın.