Onun adı Amy Joe. Son birkaç haftadır her salı günü Amy Joe ile Orlando’daki Pine Caddesi ve S.Orange Bulvarı’nın köşesinde buluşuyoruz (Şehir merkezinde çalışıyorum ve hemen hemen her yerdeyim). Haftanın her günü Amy Joe’yu köşede görüyorum ve asla benden para dilenmedi. Beni her gördüğünde, “Günaydın. İyi günler. Kendine iyi bak!” diyor ve gülümsüyor. İşim gereği takım elbiseyle dolaştığımdan dilenciler benden sıklıkla para istiyor. Ama Amy Joe asla böyle bir şey yapmadı.
Her salı Amy Joe ile akşam yemeği yiyoruz. Çok fakir olmasına rağmen buluştuğumuzda geçirdiğimiz yarım saat ila bir saat arasında ne kadar pozitif olduğunu sürekli gösteriyor. Geçen hafta Amy Joe bana öyle bir şey söyledi ki… Amy, okuma yazma bilmiyormuş. Amy Joe, sigara ve içki içmiyor, uyuşturucu kullanmıyor ya da buna benzer kötü alışkanlıkları yok. Ona kimse okuma yazma öğretmemiş. Bana okuma yazma bilmeden iş bulmanın imkansızlığından bahsetti. Topladığı paralarla yiyecek almak yerine kendi kendine okuma yazma öğrenmek için kırtasiyeden kitap aldığını söyledi. Gözlerim doldu. Okuma yazma öğrenip iş bulmak onun için karnını doyurmaktan daha önemliymiş.
Küçüklüğümden beri çok şanslıydım. Bana istediğim her şeyi sunan bir anne ve babam vardı. Amy Joe’nun ise yok. Bundan sonra Amy Joe ile sadece akşam yemeğine çıkmıyoruz. Aynı zamanda ona okuma yazma öğretiyorum. Bunu paylaşmamın nedeni de belki de birileri etkilenir ve benim gibi bir başkasına yardımcı olur. Dışarıda Amy Joe gibi birçok insan var. Hepsi de aç veya evsiz değiller. Hatta bazıları ailemizden biri ya da arkadaşımız olabilir. Birisine yardım etmek samimice gülümsemek ve nasıl olduklarını sormak kadar basittir. Neyse ki halim vaktim yerinde ve Amy Joe’ya yardım eli uzatabiliyorum.
Eğer onun hikayesi sizi yaraladıysa beğenin ve paylaşın. Yapmazsanız da canınız sağolsun. Denemeden birilerine yardım edip edemeyeceğinizi bilemezsiniz.
Sizin Amy Joe’nuz kim?
kaynak